Ngayon ang pananampalataya ay 'ang katiyakan ng mga bagay na inaasahan'. Tinutulungan tayo nitong maging kontento bago natin matanggap ang ating malayo at hinaharap na kaginhawahan. Natikman ng isang Kristiyano kung gaano katamis ang Diyos kay Kristo, kaya't siya ay dumadaing para sa buong kasiyahan sa kanya.
Ang pananampalataya, sa lahat ng paraan, ay kasing-sigurado gaya ng aktwal na katuparan, bagaman hindi kasing-tamis. Sa pananampalataya, ang isang mananampalataya ay naghihintay hangga't ang Diyos ay may anumang ipagagawa sa kaniya. Totoong siya ay nasa isang kagipitan, at ang kanyang mga pagnanasa ay minamadali siya, ngunit siya ay maghihintay. Kaya si San Pablo: 'Ako'y naiipit sa dalawang ito: Nais ko nang lumisan at makapiling si Cristo, sapagkat ito'y lalong mabuti.24 Subalit ang manatili sa katawan ay higit na kailangan para sa inyong kapakanan.' (Fil. 1:23-24).
Maraming tao ang nagsasabing pinaniniwalaan nila ito, ngunit tignan, paano siya naiimpluwensyahan ng paniniwalang iyon? Nakakaapekto ba ito sa kanya tulad ng mga bagay na kasalukuyan at kasiya-siyang ginagawa? Sa kasamaang palad, sa pangkalahatan, ang mga bagay na temporal ay higit na gumagana sa atin kaysa sa mga bagay na walang hanggan, at ang mga bagay na nakikita kaysa sa mga bagay na hindi nakikita.
Ang isang maliit na bagay ay maaaring maging isang malaking tukso, at ang kaunting kasiyahan o kita ay lubos na mag-uudyok sa atin dito sa mundo. Wala pang kalahati ang kaseryosohan natin sa mga espirituwal na bagay gaya ng sa makalupang bagay. Tiyak na hindi pinahahalagahan ng mga tao ang langit, dahil kaunti lang ang kanilang ginagawa at pag-aalaga dito. Naku! Nabubuhay sila na parang hindi pa nila narinig ang ganoong bagay, o hindi naniniwala sa kanilang naririnig, dahil ang bawat laruan at maliit na bagay ay mas ninanais kaysa dito.
Kung naunawaan ng isang mahirap na tao na ang ilang dakilang mana ay ipinamana sa kanya, hindi ba niya ito malimit na iniisip, at nagagalak dito, at nananabik na angkinin ito? Ang pangako ng buhay na walang hanggan ay naiwan sa atin sa ebanghelyo, ngunit sino ang nakikibahagi? Sino ang naghahangad nito? Sino ang humawak nito? Sino ang nagbibigay ng lahat ng sipag upang matiyak ito? Sino ang gustong pumunta at makita ito? O, na ako ay matunaw, at makapiling si Kristo! Kung ang mga pag-asa na ito ay may napakaliit na impluwensya sa atin, ito ay isang palatandaan na hindi natin ito higit na pinahahalagahan sa ating mga puso.
Thomas Manton, By Faith, Sermons on Hebrews II