Ano ang kakontentohan?
(1.) Ito ay kapunuan sa sarili, at sa gayon ay laban sa kawalang-kasiyahan ng isip na nagmumula sa kawalan at kakulangan. Ang isang tao ay kontento kapag ang kanyang kaluluwa ay puno dahil siya ay nagtataglay ng kung ano ang sapat para sa lahat ng kanyang mga hangarin at kagustuhan. Ang likas na kasiyahan sa sarili ay pag-aari lamang ng Diyos, ngunit mayroong isang umaasa, hango at hiram na kasiyahan sa sarili na taglay ng bawat tao na nasa ilalim ng biyaya. Ang pagkakaroon ng Diyos bilang kanyang Diyos, at sa gayon ay pagtataglay ng pangkalahatan na kabutihan, ay naglalagay sa kanya ng lahat ng kanyang naisin o kailangan, at sa gayon, sa isang hiram na kahulugan, siya ay sapat na sa sarili! Nagiging sapat tayo sa sarili sa pamamagitan ng pakikipagtipan sa Diyos, at pagkatapos ay pagpapabuti at pamumuhay ayon sa Diyos. Hanggang hindi ito nagagawa, ang tao ay walang kapunuan sa sarili—tanging kagustuhan at kahungkagan, na walang kasiyahan o kapunuan. Ang tanging kabutihan sa nilalang ay isang may hangganan, at may depektong kabutihan, na hindi makasagot sa mga hangarin ng kaluluwa. Ang puso ay hindi mapakali at hindi nasisiyahan. Ngunit ang Diyos ay isang perpekto, kumpleto, at komprehensibong kabutihan. Kung ang tao ay minsang dinala upang angkinin ang Diyos, siya ay nasisiyahan, at lahat ng kanyang mga naisin ay nasasagot. Sa pagkakaroon ng Diyos, ay nasa kanya ang lahat, at sa gayon ang kasiyahan. Maaari tayong makuntento sa ilalim ng pinakamaliit na kaginhawaan ng nilikha, ngunit ang taong walang Diyos ay hindi makuntento sa lahat.
(2.) Ang kasiyahan ay nakasalalay sa paghihigpit ng ating mga pagnanasa sa mga makalupang mga pag-aari, upang ang puso ay hindi na nananabik nang higit at higit, kundi lubos na nasisiyahan sa kasalukuyang sukat na inilaan ng Diyos. Ito ay laban sa kaimbutan. Hindi iniisip ng mapag-imbot na mayroon siyang sapat; habang mas dumarami ang mayroon siya, ay mas dumarami ang gusto niya. Pinipigilan ng kasiyahan ang labis at labis na mga pagnanasang ito, at masayang tinatamasa ang mayroon siya!
(3.) Ito ay isang katahimikan ng pag-iisip sa bawat kalagayan at pangyayari na nakalaan; kapag nagustuhan niya ang anumang ginagawa ng Diyos sa kanya, at tahimik na nagpapasakop nang hindi nababalisa at nagbulung-bulungan kahit na sinasalungat Niya ang ating likas na pagnanasa. Laging pag-isipang mabuti ang Diyos, at ang bawat estado na ikalulugod niyang dalhin ka.
THOMAS JACOMBE, Puritan Sermons 1659-1689
Comments