Palagi kayong manalangin...
1 Tesalonica 5:17
Ang panalangin sa iyong silid na nag-iisa ay isang lubos na napakahalagang tungkulin na kapaki-pakinabang. Malaki ang nagagawa nito para sa pagpapalaki ng puso. Kapag ang isang tao ay naghahangad na makipag-ugnayan nang lubos sa Diyos, marapat niyang hanapin ang mapag-isa.
Si Kristo sa kanyang paghihirap ay humiwalay sa kanyang mga alagad. Kapansin-pansin na nang si Jacob ay naghangad na makipagbuno sa Diyos, ito ay sinabi, 'At si Jacob ay naiwang mag-isa' (Gen. 32:24). Nang kanyang maisip na makitungo sa Diyos nang may matinding kataimtiman, pinaalis niya ang lahat ng kanyang mga kasama.
Ang isang mapagkunwari ay nakakatagpo ng mas malaking kislap ng mga kaloob sa kanyang mga pampublikong tungkulin; ngunit siya ay mababaw kapag siya ay nag-iisa sa harap ng Diyos. Kadalasan ang mga anak ng Diyos ay kayang ibuhos nang buong pagmamahal ang kanilang mga puso sa harap niya nang pribado. Dito, nasusumpungan nilang malaya ang kanilang pagmamahal na makipagbuno sa Diyos. Dito, mahahanap nila ang pakikipag-isa sa Diyos, at pagpapalaki ng puso. Sa pribado tayo ay ganap na naglilibang upang makitungo sa Diyos na may kalayaan ng parang isang bata. Ngayon, aalisin mo ba ang tungkuling ito kung saan maaari kang maging mas malaya, nang walang kaguluhan, na ibigay ang iyong puso sa Diyos? Ang pinakamatamis na karanasan ng mga banal ng Diyos ay kapag sila ay nag-iisa sa kanya.
Kung hindi madalas na hinahanap ang Diyos, nawawala ang sigla ng kaluluwa. Para kang umasa ng malaking ani ng wala ka namang tinatanim, kapag naghahanap ng biyaya ngunit hindi hinahanap ang Diyos. Ang Diyos ay unang inaalis sa labas ng silid, at pagkatapos ay sa labas ng pamilya, at sa loob ng ilang sandali, sa labas ng kongregasyon. Alisin ang lihim na panalangin, at ilang malaking kasalanan ang kasunod.
Ang isang tao na madalas na kasama ng Diyos, ay hindi nangahas na masaktan siya nang malaya gaya ng ginagawa ng iba. Ang relihiyon, kumbaga, ay namamatay nang paunti-unti. Anuman ang nakalimutan, ang Diyos ay hindi dapat kalimutan. Bigyan ng sapat na oras ang Diyos. Gumawa ng maingat na pagpili sa inyong sarili, at ilaan para sa Diyos ang ilang bahagi ng oras na angkop sa inyong mga okasyon, sa inyong takbo ng buhay, at ayon sa inyong mga kakayahan at pagkakataon.
Thomas Manton, Works
Commenti