Si Jesus ay humaharap sa Diyos para sa atin at patuloy na kumakatawan sa atin sa harap ng kanyang Ama. Hindi lamang si Jesus ang may kalayaang pumasok sa langit, kundi ang lahat ng mga banal, at hindi lamang sa kamatayan kundi sa panahon ng kanilang buhay. Lahat tayo, hindi lamang kapag tayo ay namatay, ngunit kahit ngayon ay may karapatan tayong pumasok.
Napunit na ang tabing, at ngayon ay may pribilehiyo tayong malayang makausap ang Diyos. O, napakalaking pribilehiyo nito, na mayroon tayong Ama sa langit! Bagama't wala tayong personal at literal na paglapit hanggang kamatayan, gayunpaman sa pamamagitan ng dugo ni Jesus ay makakarating tayo nang may katapangan, na ihaharap ang ating sarili sa Panginoon at dalhin ang lahat ng ating mga pangangailangan at pagnanasa.
Ang malaking distansya sa pagitan ng langit at lupa ay hindi magiging hadlang sa ating pakikipag-isa sa Diyos, dahil mayroon tayong kaibigan sa itaas. Kaya't napakaginhawa ngayon na sabihing: 'Ama namin na nasa langit', iyon ay, ang ating mapagbiyayang Ama, na naipagkasundo sa atin sa pamamagitan ni Kristo. Dahil mayroon tayong Ama sa langit, tumingala tayo sa langit nang madalas.
Hayaan mong lalo kitang pilitin dito nang may mata ng pananampalataya; tumingin sa loob ng tabing, at pagdating mo upang manalangin, tingnan mo ang Diyos sa langit, at si Kristo sa kanyang kanang kamay. Ang dakilang gawain ng pananampalataya ay ang makita Siya na hindi nakikita, at ang dakilang tungkulin ng panalangin ay makita ang Diyos sa langit, at si Kristo sa kanyang kanang kamay.
Ang isang bata ay walang mas hihigit na mabuting kalagayan maliban na siya ay nasa kandungan ng kanyang ina o sa ilalim ng pakpak ng kanyang ama. Ganun din tayo sa harapan ng Diyos, at sa ating pagpasok sa yakap ng ating makalangit na Ama. Mahalin ito para sa kanyang kapakanan.
O, huwag nating kalimutan ang bahay ng ating Ama sa langit. Sa mabilis na pagdating ng panahon ng pag-uuwi natin, maging mas makalangit ang ating pag-iisip araw-araw; at hanapin ang mga bagay sa itaas. Ang dahilan kung bakit ang tao ay labis na binabagabag ng mundo, at ng mga bagay na may makamundong interes at pag-aalala pagdating sa panalangin, ay dahil ang kanyang puso ay labis na napupuno sa mga bagay na ito.
Thomas Manton, Works
Comments